Szkło powstaje w wyniku stopienia i następnego oziębienia piasku kwarcowego. W cieczy atomy poruszają się swobodnie zderzając się ze sobą i ciągle zmieniając swoje położenie. Gdybyśmy taką ciecz ochładzali bardzo wolno, wszystkie atomy zajęłyby przypisane im prawami fizycznymi miejsca i utworzyłyby kryształ, podobnie jak powstaje kryształowy płatek śniegu w wyniku zamarzania kropelek wody. Gdy ochładzanie jest zbyt szybkie, atomy nie mają czasu na ustawienie się „w dwuszeregu” i zostają zamrożone na swoich przypadkowych miejscach, podobnie jak odpoczywający żołnierze po nagłym okrzyku „baczność”. A więc stopić i szybko ostudzić. Jeśli to takie proste, to i sama przyroda musiała „odkryć” szkło, l nie 5 tysięcy, ale 5 miliardów lat temu, gdy rodził się kształt naszej stygnącej planety. Również wiele razy później, po każdym wybuchu wulkanu, gdy z wnętrza ziemi wypływa gorąca lawa szybko krzepnąca na znacznie zimniejszej powierzchni Ziemi. W ten sposób powstało szkliwo wulkaniczne-magmowa skała wylewna o budowie bezpostaciowej, amorficznej- podobnie jak szkło-nie uporządkowanej. Wśród szkliw wulkanicznych najbardziej znany jest obsydian o barwie czarnej, zielonawej, brunatnoczerwonej do ciemnoczerwonej.