Kamienie szlachetne, w tym również kwarc, powstały w głębi Ziemi, często w warunkach wysokiego ciśnienia, a zazwyczaj w podwyższonej temperaturze. Powinny więc być żaroodporne. Ulice naszych miast coraz częściej oświetlane są lampami rtęciowymi o bardzo mocnym świetle i mocy do 1 5 kW. Kolby tych lamp nagrzewają się do temperatury 800-1 300°C. l znowu konieczny jest kwarc. Szkło w tej temperaturze stałoby się miękkie, mogłoby ulec deformacji. Kwarc topi się dopiero w temperaturze powyżej 1 700°C, a mięknie po ogrzaniu powyżej 1 500°C. Może więc być stosowany do wyrobu naczyń żaroodpornych, kolb chemicznych, rur w specjalnych piecach laboratoryjnych i w wielu innych urządzeniach. Równie ważną, wysoko cenioną cechą fizyczną kwarcu jest jego mały współczynnik rozszerzalności cieplnej. Pręt, rura czy kolba chemiczna ogrzana do tempera tury czerwonego żaru (gwałtownie oziębiona, np. przez wrzucenie do wody, nie pęknie. Potraktowane w taki sposób zwykłe szkło rozpryśnie się na wiele drobnych kawałeczków. Wszystkie te właściwości kwarcu, a ponadto doskonała przezroczystość, własności optyczne, znaczna twardość, odporność na ścieranie i inne, stały się przyczyną zainteresowania kwarcem przez techników i naukowców. Zajęli się nim również geolodzy. Ustalili oni, że w naturalnych warunkach przyrody wiele minerałów, a wśród nich i minerały kwarcu, powstają w środowisku wodnym w podwyższonej temperaturze i przy podwyższonym ciśnieniu, i próbowali odtworzyć takie warunki w laboratoriach w celu potwierdzenia teorii pochodzenia minerałów.