Wśród tysięcy odmian minerałów najbardziej tajemniczy jest opal. Może się rodzić w kolanku bambusa, jak jedna z jego odmian-tabaszir, ceniona na dalekim wschodzie jako słodkie lekarstwo używane przeciwko astmie lub gruźlicy. Gromadzi się w olbrzymich ilościach na dnie mórz i oceanów w wyniku procesów życiowych gąbek, radiolarii i niektórych wodorostów. Może powstać w wyniku wytrącania z roztworów wodnych gorących źródeł i gejzerów. Jako produkt chemiczny procesów wietrzenia i rozkładu minerałów krzemianowych rozpuszczonych w wodzie może osadzać się na resztkach roślin, w szczelinach skalnych w formie stalaktytów lub nacieków albo w formie naskalnych skorup i nawarstwień. Przyrodniczym unikatem, nawet w zestawieniu z różnorodnością form opali, jest szkielet niewielkiego węża w całości okryty opałową substancją o przepięknych barwach i silnej opalescencji. Jeden z najczęściej cytowanych autorów starożytności Pliniusz Starszy tak pisał o opalu w l wieku n.e. „Wśród wszystkich kamieni szlachetnych właśnie opal jest najtrudniejszy do opisania. Jest w nim silniejszy ogień niż w karbunkułach, fioletowy blask ametystu, morsko-zielona barwa szmaragdu, a wszystkie świecą równocześnie w niewiarygodnym wymieszaniu”.