W rok po zbudowaniu lasera rubinowego zbudowano laser gazowy, a później lasery szkliste i półprzewodnikowe oraz laser z granatem itrowo-aluminiowym. Wiele z opisanych przykładów wykorzystania światła laserowego należy przypisać innym laserom niż rubinowe. Pierwszeństwo należy jednak do laserów, w których jako źródło promieniowania wbudowano kamień szlachetny z grupy korundu. Laser ten nie mógłby jednak powstać, gdyby wcześniej nie opanowano metod wytwarzania syntetycznych rubinów i szafirów. Początek historii syntezy kamieni szlachetnych datowany jest na rok 1 857. Historia ta zaczyna się od prób syntezy rubinu. W tym właśnie roku francuski chemik, badacz kryształów, Marc Gaudin podejmuje udaną próbę stopienia ze sobą mieszaniny siarczanu potasu i glinu z chromianem potasu i uzyskuje pierwsze syntetyczne kryształy rubinów o wadze 1 karata. Wcześniej próby uzyskania syntetycznych kamieni szlachetnych podejmowali liczni badacze angielscy, francuscy i niemieccy, ale żadna nie zakończyła się powodzeniem. Również sukces Gaudina był tylko połowiczny. Uzyskał co prawda kryształy rubinu, ale kryształy te były kruche i nieprzezroczyste. Nie nadawały się do celów technicznych, nie chcieli ich również jubilerzy.