Zarodki większości żab i ropuch rozwijają się w larwy zwane kijankami, mające ogon, skrzela i odżywiające się głównie pokarmem roślinnym. Po pewnym czasie kijanka przechodzi metamorfozę – przemianę w osobnika dorosłego, regulowaną przez hormony wydzielane przez tarczycę. Podczas metamorfozy zanikają skrzela, szpary skrzelowe i ogon, a pojawiają się kończyny. Przewód pokarmowy ulega przebudowie, rozwija się język i powiększa otwór gębowy – są to cechy związane z drapieżnym trybem życia dorosłych płazów. Pojawia się błona bębenkowa i powieki oraz zmienia się kształt soczewki. Metamorfozie towarzyszy wiele zmian biochemicznych, umożliwiających płazom przejście od życia całkowicie wodnego do życia dwuśrodowiskowego. Wiele płazów ogoniastych, np. z rodzaju Nectums, nie podlega całkowitej metamorfozie; osobniki dojrzałe płciowo zachowują wiele cech larwalnych. Pozwala to tym zwierzętom pozostawać przez całe życie w środowisku wodnym. Ubarwienie jednych płazów ma charakter maskujący, innych – ostrzegawczy. Wiele żywo ubarwionych płazów jest trujących -jaskrawe barwy są ostrzeżeniem dla potencjalnych napastników. Niektóre płazy potrafią zmieniać barwę ciała w celach ochronnych. Wymiana gazowa u dorosłych płazów odbywa się nie tylko przez płuca – powierzchnię oddechową tworzy też pozbawiona łusek, bogato unaczyniona skóra. Dzięki licznym gruczołom śluzowym jest ona stale wilgotna i śliska, co umożliwia dyfuzję gazów i ułatwia uwolnienie się od drapieżnika. W skórze niektórych płazów znajdują się także gruczoły jadowe, wydzielające substancje niebezpieczne dla napastników.