Węże charakteryzują się luźnym połączeniem kości szczęk, dzięki czemu mogą połykać ofiary większe niż średnica ich pyska. Nie mają nóg, a ich ciało jest silnie wydłużone. Każde oko węża pokrywa przeźroczysta łuska; brak ruchliwych powiek, a także przewodów słuchowych, błony bębenkowej i jamy ucha środkowego. Rozwidlony język węży służy jako narząd węchu i dotyku. Cząsteczki z podłoża lub z powietrza przyczepiają się do języka; wąż wprowadza jego koniec do otworów narządu zmysłu węchu, znajdującego się w sklepieniu jamy gębowej. Żmije, grzechotniki i niektóre dusiciele mają po obu stronach głowy wyraźnie wyodrębniony narząd policzkowy, który reaguje na ciepło i umożliwia wykrywanie ofiar – zwierząt stałocieplnych, głównie małych nocnych ssaków. Niektóre węże, np. pytony i boa dusiciel, zabijają swoje ofiary przez uduszenie, owijając się wokół nich i ściskając. Inne mają wyspecjalizowane zęby połączone z gruczołami jadowymi. Kiedy wąż ugryzie ofiarę, wprowadza do jej ciała jad z gruczołu za pomocą kanalika lub rynienki znajdującej się w zębie. Niektóre substancje jadowe powodują rozpad czerwonych ciałek krwi; inne, np. neurotoksyny wytwarzane przez węże koralowe, wywołują zakłócenia w funkcjonowaniu systemu nerwowego. Do węży jadowitych należą m.in. żmije, grzechotniki, kobry oraz węże koralowe.