Większość narządów ciała otacza tkanka łączna, która je podtrzymuje i osłania. Zawiera ona zazwyczaj niewiele komórek, zanurzonych w dużej ilości substancji międzykomórkowej zbudowanej z cienkich, mikroskopijnych włókien rozproszonych w macierzy, czyli rodzaju rzadkiego żelu wydzielanego przez komórki. Charakter i funkcje tkanki łącznej wynikają zarówno z budowy, jak i właściwości substancji międzykomórkowej. Tkanka łączna zawiera trzy typy włókien: kolagenowe, sprężyste i siateczkowe. Włókna kolagenowe, występujące najliczniej, są zbudowane z kolagenu, białka fibrylarnego właściwego wszystkim zwierzętom. Kolagen występuje najobficiej u ssaków, u których stanowi ok. 25% całkowitej masy wszystkich białek. Jest bardzo zwarty. Ciągliwość włókien kolagenowych jest porównywalna z ciągliwością stali. Włókna kolagenowe są faliste i sprężyste, a dzięki temu odporne na rozerwanie podczas rozciągania tkanki. Włókna sprężyste rozgałęziają się i łączą, tworząc sieć. Pod wpływem siły rozciągają się, a po ustaniu jej działania wracają (jak guma) do pierwotnego stanu. Są zbudowane z białka elastyny i stanowią ważny składnik narządów podlegających rozciąganiu. Włókna siateczkowe są bardzo cienkie, rozgałęzione i tworzą delikatną sieć wiążącą tkankę łączną z sąsiednimi tkankami. Są zbudowane z kolagenu i glikoprotein. Komórki różnych rodzajów tkanki łącznej różnią się kształtem, budową, typem włókien i rodzajem wytwarzanej macierzy. Komórkami tkanki łącznej, które wytwarzają włókna, białka i węglowodany macierzy, są fibroblasty. Uwalniają one komponenty białkowe, z których następnie powstają odpowiednie włókna. Są najaktywniejsze podczas rozwoju tkanki i gojenia się ran. Liczba i aktywność fibroblastów w miarę dojrzewania tkanki maleje.