Szkielet większości zwierząt jest szkieletem zewnętrznym, znajdującym się na powierzchni naskórka. Szkielet zewnętrzny mięczaków stanowi muszla z węglanu wapnia. Wytwarza ją płaszcz, czyli cienka tkanka nabłonkowa. Ten szkielet zewnętrzny zapewnia ochronę jedynie w razie zagrożenia, gdyż zazwyczaj większość ciała pozostaje nieosłonięta. Szkielet zewnętrzny stawonogów zapewnia nie tylko ochronę ciała, lecz także przenoszenie sił. Pod tym względem jest porównywalny ze szkieletem kręgowców. Składa się z kutykuli zbudowanej głównie z wielocukru chityny. Mimo że stanowi ciągłą warstwę pokrywającą ciało, ma zróżnicowaną grubość i giętkość w różnych partiach. Zazwyczaj składa się z dużych, sztywnych płyt oddzielonych cienkimi, giętkimi połączeniami rozmieszczonymi segmentalnie. Duża liczba połączeń zapewnia stawonogom sprawność ruchową porównywalną ze zdolnościami motorycznymi kręgowców. Szkielet zewnętrzny stawonogów jest przystosowaniem do ogromnej różnorodności ich trybów życia, a niektóre jego zmodyfikowane części służą jako wyspecjalizowane narzędzia lub broń. Wadą sztywnego szkieletu zewnętrznego stawonogów jest konieczność okresowego linienia podczas wzrostu, tj. zamiany starego szkieletu na nowy, nieco większy. Podczas linienia zwierzę jest osłabione, pozbawione ochrony i narażone na atak drapieżców.