Inną korzyścią wynikającą z transpiracji jest to, że umożliwia ona rozprowadzanie w roślinie niezbędnych składników mineralnych. Woda, którą roślina transpiruje, jest wchłaniana z gleby w postaci rozcieńczonego roztworu soli mineralnych. Jest on transportowany przez tkankę drewna do całej rośliny, łącznie z liśćmi. Woda jest usuwana z rośliny do atmosfery podczas transpiracji, ale składniki mineralne pozostają w tkankach. Wiele z nich jest potrzebnych roślinie do wzrostu. Uważa się, że rośliny nie mogłyby zaspokoić swojego zapotrzebowania na składniki mineralne, gdyby natężenie transpiracji nie było dostatecznie wysokie. Nie ulega jednak wątpliwości, że w pewnych warunkach nadmierna transpiracją może okazać się szkodliwa. W gorące letnie dni rośliny często tracą więcej wody niż mogą jej pobrać z gleby; ich komórki tracą turgor i rośliny więdną. Jeśli w ciągu nocy dzięki nieznacznej transpiracji i absorpcji wody z gleby turgor zostanie przywrócony, to mamy do czynienia z więdnięciem przejściowy m. Większość roślin znosi przejściowe więdnięcie bez niekorzystnych konsekwencji. Jednakże w przypadku przedłużającej się suszy gleba może zawierać zbyt mało wody, by roślina mogła po zwiędnięciu powrócić do stanu normalnego. Wówczas ulega trwałemu zwiędnięciu i ginie. Transpiracją jest ważną częścią cyklu hydrologicznego, w którym woda krąży od oceanu i lądu do atmosfery i z powrotem. Woda parująca z liści i łodyg przyczynia się do tworzenia chmur, z których wraca w postaci opadów. Lasy w wyniku transpiracji uwalniają do atmosfery pokaźne ilości wilgoci. Badacze wykazali, że przynajmniej połowa opadów na obszarze lasów deszczowych basenu Amazonki uczestniczy w obiegu obejmującym transpirację i skraplanie.