Ryby chrzęstnoszkieletowe przez całe życie zachowują chrzestny szkielet, choć niekiedy mogą go wzmacniać złogi wapnia. Wszyscy przedstawiciele tej gromady mają szczęki oraz dwie pary płetw parzystych, a w ich skórze tkwią łuski plakoidalne. Łuska taka budową przypomina ząb: zewnętrzną powierzchnię tworzy szkliwo, nim leży warstwa zębiny. Duże łuski na krawędziach szczęk pełnią funkcję zębów; są zbudowane tak samo jak te, które pokrywają tułów. Zęby pozostałych kręgowców są homologiczne z łuskami płakoidalnymi. Zęby rekinów są osadzone w miękkiej tkance i nie zrastają się ze szkieletem szczęk; szeregi nowych zębów stale narastają od wewnętrznej strony szczęk i przesuwają się na zewnątrz, zastępując zużyte zęby. Opływowe ciało rekinów jest dobrze przystosowane do pływania. Podczas szybkiego ruchu płetwy tworzą powierzchnię nośną. W wielkiej wątrobie, osiągającej nawet 30% masy ciała, zgromadzony jest duży zapas tłuszczu, który zmniejsza ciężar właściwy rekina, co ułatwia mu poruszanie się w toni. Niemniej jednak ryby te muszą aktywnie pływać, aby nie utonąć. Większość rekinów to sprawne drapieżniki polujące na ryby, skorupiaki i mięczaki. Największe rekiny i płaszczki, podobnie jak wieloryby fiszbinowe, są planktonożerne. Woda wpada przez otwór gębowy, przechodzi przez gardziel i wypływa na zewnątrz przez szpary skrzelowe, a pokarm jest zatrzymywany na wyrostkach filtracyjnych zlokalizowanych po wewnętrznej stronie łuków skrzelowych.