Zgodnie z prawem czynników ograniczających, wzrost roślin zależy głównie od czynników, które w danym środowisku są dostępne w najmniejszej ilości. Dla roślin uprawnych są to zwykle trzy pierwiastki: azot, fosfor i potas. W celu uzupełnienia ich zasobów stosuje się systematyczne nawożenie, które utrzymuje żyzność gleby i zapewnia odpowiednią wysokość plonów. Rozróżnia się dwa rodzaje nawozów: organiczne i nieorganiczne. Nawozy organiczne zawierają składniki pochodzenia naturalnego, np. obornik, szczątki roślin uprawnych, mączkę kostną i kompost. Szczególnym rodzajem nawozów naturalnych są tzw. nawozy zielone, do których zalicza się rośliny uprawne nieusuwane z pola w porze zbiorów, ale worywane w glebę, gdzie podlegają rozkładowi, uwalniając związki mineralne. Na zielony nawóz często uprawia się rośliny żyjące w symbiozie z bakteriami brodawkowymi, które mają zdolność do wiązania azotu atmosferycznego. Skutkiem takiego nawożenia jest wzbogacenie gleby w niezbędne dla roślin związki azotowe. Składniki pokarmowe z nawozów organicznych uwalniają się powoli, w miarę rozkładu tworzącej je materii organicznej, toteż nawozy te działają przez długi czas. Nawozy nieorganiczne są produkowane przemysłowo i mają ściśle określony skład chemiczny. Zawarte w nich związki mineralne są dobrze rozpuszczalne w wodzie, dzięki czemu są bezpośrednio dostępne dla roślin. Ze względu na dobrą rozpuszczalność.