Kość promieniowa, jedna z dwóch kości przedramienia, jest typową kością długą. Liczne miejsca przyczepu mięśni są tak ułożone, że kość ta może się obracać względem swojej osi długiej, a także działać jako dźwignia wzmacniająca siłę mięśni. Bez takiej dźwigni siła skurczu mięśni nie mogłaby wprawiać w ruch poszczególnych części ciała, do których są one przyczepione. Podobnie jak inne kości, kość promieniowa jest otoczona błoną z tkanki łącznej, czyli okostną, do której są przyczepione ścięgna i więzadła. Okostną może wytwarzać nowe warstwy kości, powodujące jej przyrost na grubość. Głównym elementem kości długiej jest trzon, zakończony po obu stronach rozszerzonymi nasadami. U dzieci między trzonem a nasadą znajduje się chrzestna tarcza nasadowa. Jest ona miejscem przyrostu kości na długość, zanikającym podczas dojrzewania i obecnym u dorosłego człowieka jedynie w postaci szczątkowej jako linia nasadowa. Kość długa ma w środku jamę zawierającą szpik kostny. Żółty szpik kostny składa się głównie z tkanki łącznej tłuszczowej, a czerwony jest miejscem powstawania komórek krwi. Zewnętrzna warstwa trzonu kości promieniowej jest zbudowana z twardej i zwartej istoty zbitej, nadającej mu dużą wytrzymałość. W każdym osteonie osteocyty (komórki kostne) znajdują się w małych jamkach, ułożonych koncentrycznie wokół biegnącego pośrodku kanału Haversa, w którym przebiega naczynie krwionośne odżywiające tkankę kostną. Osteocyty łączą się nitkowatymi wypustkami cytoplazmatycznymi, które przechodzą przez wąskie kanaliki.