Aby przygotować szkielet do ekspozycji, a zatem by udostępnić owoc pracy powstały w efekcie żmudnego kompletowania mineralnej anatomii, należy wymienić kilka dróg, które do tego prowadzą:

• Skamieniałości dinozaurów zbudowane są z litej skały, a więc bardzo ciężkie. Utrzymywane są na właściwym miejscu za pomocą odpowiednio przygiętych podpór ze sztucznego tworzywa lub metalu. Części znajdujące się wyżej opierają się na rusztowaniach lub też są podwieszone na drutach.
• Z kształtu kości miednicy można wywnioskować, do jakiej grupy należał dany dinozaur. Można też dowiedzieć się: czy biegał on na dwu, czy na czterech kończynach, czy utrzymywał swoje ciało prosto, ukośnie czy też równolegle do powierzchni ziemi.
• Wszystkie dinozaury mają podobne kości, które różnią się tylko wielkością i kształtem. Ale gdzie kości nóg mają górę, gdzie dół, gdzie przód, gdzie tył? Pomagają to ustalić powierzchnie stawowe oraz płytkie wgłębienia wskazujące gdzie przyrośnięte były mięśnie i ścięgna.
• Jeśli kości są rozpraszane w skale, trudno jest czasem poskładać je prawidłowo. I tak np. naukowcy sądzili początkowo, że spiczasta kość kciuka iguanodonta, to róg na jego nosie! Zdarza się też, że znaleziska z tego samego miejsca należały do całkiem różnych zwierząt.