W strefie klimatu umiarkowanego można określić wiek drzewa na podstawie liczby słojów przyrostów rocznych. Ich wielkość zależy od lokalnych warunków pogodowych, takich jak opady i temperatura. Czasami zmiana wielkości słojów jest wynikiem działania jednego czynnika środowiskowego, a wtedy podobny układ słojów występuje u drzew różnych gatunków na dużym obszarze geograficznym. Na przykład w południowo-zachodnim rejonie USA drzewa mają podobny układ słojów wskutek różnic w ilości opadów rocznych. W latach o dostatecznej ilości opadów stoję przyrostu są szersze, a w latach suchych -znacznie węższe. Można ustalić sekwencję słojów do kilku tysięcy lat wstecz. Najpierw opracowuje się wzorzec datowania, czyli kompletną próbkę drewna ze słojami przyrostów datowanymi jak najdalej wstecz. W celu uzyskania wzoru słojów wywierca się cienką próbkę drewna z pnia starego rosnącego drzewa. Najstarsze słoje porównuje się z najmłodszymi słojami starszego drzewa lub nawet ze starymi fragmentami drewna z budowli. Wzorzec datowania dla danego obszaru uzyskuje się, wykorzystując coraz starsze fragmenty drewna, włącznie z pochodzącymi z prehistorycznych osad, i dopasowując odpowiednie sekwencje słojów. Wzorzec datowania obejmujący najdłuższy okres, sięgający prawie 9000 lat, opracowano na zachodzie Stanów Zjednoczonych dla sosny ościstej.