Roślina rosnąca w bliskim sąsiedztwie innych roślin może reagować na ich konkurencję zmianami wzrostu i rozwoju. Wiele roślin, poczynając od małych krzewinek, a kończąc na dużych drzewach, współzawodniczy o dostęp do światła, co określa się czasem jako unikanie ocienienia. Roślina rosnąca wśród innych staje się bardziej wybujała i rośnie w kierunku padania promieni słonecznych, dzięki czemu ma większe szansę na przeżycie. W latach 70. XX w. botanicy poznali czynnik środowiska, który jest sygnałem do unikania ocienienia: w roślinach istnieje system rejestracji zmiany stosunku promieniowania czerwonego do dalekiej czerwieni. Zmiany te są spowodowane obecnością w sąsiedztwie innych roślin, których liście absorbują znacznie więcej promieniowania czerwonego niż dalekiej czerwieni. Na gęsto zarośniętej powierzchni zatem stosunek czerwieni do dalekiej czerwieni obniża się. Względnie większa ilość promieniowania o dłuższej fali wyzwala w roślinie serię reakcji stymulujących jej wzrost i kwitnienie. Dotyczy to zwłaszcza roślin przystosowanych do silnego nasłonecznienia. Jeżeli roślina zużywa więcej pokarmu na wydłużenie łodyg, to pozostanie go mniej na wytwarzanie nowych liści, bocznych pędów, tkanek zapasowych i organów generatywnych.