Około 90% spośród 262 tysięcy gatunków roślin to rośliny kwiatowe. Cechują się one obecnością kwiatów, podwójnym zapłodnieniem, bielmem i nasionami zamkniętymi wewnątrz owoców. Są najliczniejszą grupą roślin, odniosły największy sukces ewolucyjny. Omówienie budowy i funkcji roślin zacznijmy od przyjrzenia się znanemu gatunkowi – dębowi i jego owocom. Wiewiórki często chowają żołędzie w jamach w glebie, aby zapewnić sobie zapas pożywienia na zimę. Wiele żołędzi nigdy nie zostaje odnalezionych, dzięki czemu często rozpoczyna życie nowy dąb. Nasienie wewnątrz żołędzia wchłania wodę z otaczającej gleby, po czym kiełkuje. Wyłania się korzeń, który toruje sobie drogę w głąb gleby i zakotwicza młodą roślinę w podłożu. Miniaturowy pęd zaczyna rosnąć w górę i przedziera się przez glebę. Na tym etapie siewka młodego dębu jest wciąż uzależniona od substancji odżywczych zmagazynowanych wewnątrz nasienia. Łodyga nadal rośnie; rozwijają się małe liście i zaczynają prowadzić proces fotosyntezy. Młoda roślina staje się samodzielna: jest umocowana w glebie, wchłania wodę i rozpuszczalne substancje mineralne z gleby, oraz w procesie fotosyntezy wytwarza wysokoenergetyczne związki organiczne, np. glukozę. Mniejsze korzenie odgałęziają się od korzenia głównego; wzrost młodego drzewa zachodzi w szczytowych partiach gałęzi i korzeni. Z wiekiem, w wyniku tworzenia drewna i kory, drzewo zwiększa swą średnicę. Wzrost ten ma miejsce w zewnętrznych partiach starszych łodyg i korzeni. W ten sposób dąb stopniowo gromadzi coraz więcej drewna i kory, więcej tkanek łodygi i korzenia, a także więcej liści.