Komórki nabłonka wielorzedowego wyglądają, jakby tworzyły kilka warstw. Mimo że każda spoczywa na błonie podstawnej, nie każda sięga powierzchni tkanki. Układ ten sprawia wrażenie występowania dwóch lub większej liczby warstw komórek. Taki nabłonek, zaopatrzony w rzęski, wyściela niektóre odcinki dróg oddechowych. Komórki wyścielające naczynia krwionośne i limfatyczne, tworzące śródbłonek, powstają w rozwoju zarodkowym inaczej niż „prawdziwe” nabłonki, ale podobieństwo strukturalne do nabłonka płaskiego pozwoliło włączyć je do tej kategorii tkanek. Tkanka nabłonkowa tworzy również gruczoły, zbudowane z jednej lub wielu warstw komórek nabłonkowych wyspecjalizowanych w tworzeniu i wydzielaniu np. potu, mleka, śluzu, wosków, śliny, hormonów i enzymów. Tkanka nabłonkowa wyścielająca jamy i drogi wyprowadzające układów zawiera komórki wydzielające śluz, zwane komórkami śluzowymi. Śluz nawilża powierzchnie narządów, zapewnia im ochronę oraz ułatwia transport wielu substancji. Gruczoły dzieli się na zewnątrz- i wewnątrzwydzielnicze. Gruczoły wydzielania zewnętrznego, np. śluzowe czy potowe, uwalniają wydzielinę na zewnętrzną powierzchnię nabłonków, zazwyczaj za pomocą przewodów wyprowadzających. Gruczoły wydzielania wewnętrznego nie mają tych przewodów, lecz uwalniają wydzieliny, zwane hormonami, do płynu międzykomórkowego lub krwi; hormony przenosi zazwyczaj układ krwionośny.