Ankylozaury, czyli dinozaury pancerne, należały do dinozaurów najlepiej zabezpieczonych przed napastnikami. Nazwa pochodzi od ich najpospolitszego rodzaju. Ankylozaur miał długość do 5 metrów i ważył do 5 ton. Jego nazwa oznacza „usztywnionego jaszczura”, a wywodzi się z wypukłych płyt kostnych i kolców umieszczonych wzdłuż ciała, stanowiących ochronę przed drapieżnikami. Płyty kostne nie były jednak częścią szkieletu. Płyty i kolce pancerza były skostniałymi wytworami skóry. Niektóre ankylozaury miały podwójne sklepienie czaszki, jedno normalne, a drugie dodatkowe; coś w rodzaju hełmu w zbroi rycerskiej.

Ankylozaury należą do grupy dinozaurów ptasiomiedniczych. Były one powolne i ociężałe, miały niewielkie szczęki i słabe zęby, a żywiły się przypuszczalnie tylko miękkimi roślinami. Wtórne podniebienie kostne wewnątrz czaszki pozwalało na swobodny przepływ powietrza z nosa do gardzieli, co umożliwiało równoczesne oddychanie i przeżuwanie pokarmu. Ankylozaury miały mocne nogi i silny kręgosłup, a to pozwalało im udźwignąć ciężki pancerz. Ze skamieniałych śladów wynika, że ankylozaury chodziły na nogach ustawionych pod tułowiem. Miejsca przyczepu mięśni na skamieniałościach wskazują, że ankylozaury w razie niebezpieczeństwa przywierały brzuchem do ziemi, by w ten sposób osłonić nie opancerzoną dolną część ciała.