Latające gady stanowią do dziś ciekawostkę do końca nie odgadnioną. Jednak wiemy już na pewno, że można ustalić pewne fakty i przytoczyć je niepodważalne, a w ślad za tym zawrzeć w kilku punktach:

• Pterozaury miały dobrze rozwinięty mostek, do którego przyczepione były silne mięśnie służące do lotu. Błoniaste skrzydło wspierało się na członach silnie wydłużonego piątego palca. Można więc przypuszczać, że latające gady mogły aktywnie machać skrzydłami.
• W skałach liczących ponad 140 milionów lat znaleziono w Niemczech wiele dobrze zachowanych skamieniałości pterozaurów rodzaju rhamphorhynchus. Ich nazwa oznacza „pysk podobny do dzioba”. Ramforynch miał ogon, a w pysku o kształcie dzioba tkwiły zęby skierowane do przodu.
• Latający gad nazwany quetzalcoatlus miał typową dla swojej grupy wydłużoną głowę, długą szyję i krótki ogon. I chociaż od imienia jednego z azteckich bogów nazwano go „pierzastym wężem”, nie posiadał on upierzenia. Jego skamieniałości odkryto w Teksasie w roku 1972.
• Pteranodon był wielkim pterozaurem, z kostnym grzebieniem na głowie, miał rozpiętość skrzydeł wynoszącą 7 metrów. Ciało pteranodonta ne było jednak większe niż ciało indyka, a ważył niepełne 20 kg. Żył przed 70 milionami lat.