Kiedy rośliny ewoluowały, wykształcając takie cechy, jak specyficznie zbudowane płatki, zapachy i nektar wabiący zapylaczy, jednocześnie zachodziła koewolucja zapylających je zwierząt. Wyspecjalizowane części ciała i zmiany przystosowawcze zachowania pomagały im w zapylaniu, które w charakterze gratyfikacji dostarczało im nektaru i pyłku. Skutkiem koewolucji są np. włoski oskórkowe na ciele trzmieli, zgarniające i przytrzymujące lepkie ziarna pyłku, przenoszone z kwiatu na kwiat. Koewolucja mogła też doprowadzić do wykształcenia się długiego, zakrzywionego dzioba hawajki cynobrowej, pozwalającego jej dotrzeć do nektaru kwiatów rurkowatych. Długa korona kwiatów rurkowatych, odwiedzanych przez hawajki cynobrowe także prawdopodobnie jest owocem koewolucji. W XX wieku część roślin o rurkowatych kwiatach stała się rzadka, głównie z powodu wypasu sprowadzonych na Hawaje krów i zdziczałych kóz, wskutek czego wymarło około 25% lobelii. Hawajki cynobrowe żerują obecnie głównie na kwiatach czapetki, które nie mają płatków, toteż wydaje się, że dzioby tych ptaków powoli adaptują się do zmienionego sposobu żerowania. Porównanie długości dzioba hawajek cynobrowych zgromadzonych w muzeum w roku 1902 i osobników złapanych w roku 1990 wykazało, że dziób tych drugich jest przeciętnie o 3% krótszy.