Szkło to czysty piasek kwarcowy, związki sodu i związki wapnia wymieszane, stopione i ponownie ostudzone. Tyle wiedzieli nasi przodkowie. Wiedzieli również, co należy dodać do stopionej masy szklanej, aby uzyskać szkło barwne, i co uczynić, aby szkło było czyste i przezroczyste prawie jak źródlana woda. Nie wiedzieli tylko jednego. Jaka jest różnica między szkłem a kryształem górskim lub zwykłym, wykrystalizowanym kawałkiem kwarcu. A różnica była wyraźna. Uderzony silnie kryształ łupał się na mniejsze kawałki, ale zachowywał płaskie ścianki, podobnie jak kryształ przed uderzeniem. Rozbite szkło rozsypywało się podobnie jak kryształ, ale na kawałki o nieregularnych kształtach i zakrzywionych, na ogół bardzo ostrych krawędziach. Co więcej, gdy kryształ górski stopiono i ponownie oziębiono-zachowywał się jak szkło. Wyjaśnienie tej zagadki przyszło bardzo późno. W 1912 roku późniejszy laureat Nagrody Nobla, niemiecki fizyk Maks Laue, odkrył, że promienie rentgenowskie uginają się przechodząc przez kryształ, podobnie jak światło widzialne po przejściu przez siatkę dyfrakcyjną. Wykonano liczne zdjęcia ukazujące wewnętrzną budowę kryształu, a na podstawie tych zdjęć wiemy, że prawie wszystkie ciała stałe, z których zbudowana jest nasza Ziemia, mają budowę krystaliczną.