Badania składu chemicznego wykazały obecność w tektytach nietrwałych izotopów glinu, berylu i neonu. Na podstawie bardzo specjalistycznych badań ilości tych izotopów i produktów ich rozpadu udowodniono, że tektyty są stosunkowo młode; jeśli więc pochodzą spoza kuli ziemskiej, to tylko z Księżyca. W meteorytach z dalekiego Kosmosu tak nietrwałe izotopy musiałyby ulec całkowitemu rozpadowi. Nowa hipoteza wprowadziła nową nazwę – kamienie księżycowe. Jak mogą dostać się na Ziemię? Wystarczy upadek meteorytu kosmicznego na Księżyc, aby powstał krater księżycowy. Gdy meteoryt jest większy, część materii księżycowej może zostać wyrzucona poza strefę przyciągania Księżyca i… zaczyna spadać na Ziemię. Ta sama energia, która wyrzuciła skały księżycowe, spowodowała stopienie tych skał, a w efekcie ich zeszkliwienie. Kawałki szkła, spadające na Ziemię w wyniku przyspieszenia ziemskiego, osiągają prędkość kosmiczną, a stawiająca im opór atmosfera rzeźbi ich powierzchnię. Wszystko to bardzo piękne, jest jednak jedno zastrzeżenie. Jedno, ale za to poważne. Nikt nigdy nie widział spadających meteorytów szklistych. Obserwuje się upadki meteorytów żelaznych, kamiennych, ale szkliste?