Wśród licznych pozostałości techniki obróbki kwarcu w Egipcie zachowały się walcowate dzbany z kryształu górskiego o ściankach grubości… 1 milimetra. Podobne naczynia wykonywano z ametystu i z nieprzezroczystych odmian kwarcu. Zewnętrzny kształt tych naczyń uzyskiwano przez młotkowanie, obkuwanie dłutem, a następnie wygładzanie i polerowanie kamiennymi, kwarcowymi „pilnikami”. Znacznie trudniejsze było wykonanie wewnętrznej powierzchni takiego dzbanka. Do tego celu używano specjalnego świdra-zakrzywionej korby, do końca której rzemieniem przywiązywano ostrze wykonane z krzemienia. Wiele takich ostrzy, przypominających tępo zakończone groty strzał, znaleziono podczas wykopalisk. Szczególnym, nigdzie więcej nie spotykanym wyrobem z kwarcu były wyrabiane w Egipcie sztuczne oczy, przeznaczone do osadzania w kamiennych i drewnianych posągach, w maskach sarkofagów, a nawet w oczodołach mumii. Te sztuczne oczy były bardzo skomplikowane, ale do złudzenia przypominały prawdziwe-ze wszystkimi koniecznymi elementami: powieki, gałka oczna z rogówką, tęczówka, źrenica i czerwony punkcik w wewnętrznym kąciku. Powieki wytwarzano z miedzi lub srebra, ale gałkę oczną z nieprzezroczystego, białego kwarcu o zaokrąglonej powierzchni. W środkowej części wypukłości wycinano koliste, płytkie zagłębienie na tęczówkę, którą wypełniano ciemną żywicą, a na wierzch przyklejano rogówkę szlifowaną z bezbarwnego, przezroczystego kryształu górskiego.