Hipoteza księżycowego pochodzenia tektytów upadła ostatecznie po sprowadzeniu próbek gruntu księżycowego przez załogowe wyprawy amerykańskie i bezzałogowe próbniki radzieckie. Ogółem pobrano próbki z ośmiu różnych obszarów Księżyca. We wszystkich próbkach stwierdzono, że zawartość kwarcu Si02 w gruncie księżycowym nie przekracza 50%, a więc jest znacznie mniejsza niż w tektytach, a zawartość tlenków żelaza, wapnia, magnezu i tytanu jest setki razy większa niż w tektytach. W 1959 roku tektytami zainteresował się zachodnioniemiecki fizyk W. Gentner – kierownik Instytutu Fizyki Jądrowej w Heidelbergu. Stosując izotopową metodę potasowo-argonową rozpoczął badania wieku tektytów. Po kilku latach pracy, po przebadaniu setek kawałków szkła z różnych części świata, uzyskał wynik, który zaskoczył wszystkich. Okazało się, że wszystkie tektyty australijsko-filipińsko-chińskie liczą sobie 700000 lat, afrykańskie iworyty-1 200000 lat, mołdawity-1 4 800 000, a amerykańskie bediazyty i georgianity aż 34 miliony lat. Tektytów o innym wieku nie znaleziono. Badania te zostały potwierdzone również przez innych naukowców, stosujących inne metody określania wieku tektytów. W ten sposób wyjaśniło się, dlaczego nikt z zadających te tajemnicze kawałki szkła nie mógłzobaczyć ich upadku na Ziemię. 3ojawiła się jednak nowa zagadka. Szacuje się, że same mołdawity zebrane razem stworzyłyby sześcian o boku 11 m lub kulę o średnicy 14 m i wadze 3000 km.