Po opracowaniu metody syntezy granatu itrowo-żelazowego, nowe zastosowanie znalazł również granat GGG. Wszyscy, którzy interesują się techniką komputerową, wiedzą, że ferryty w elementach pamięci magnetycznej stosowane są w formie cienkich błonek materiału magnetycznego na podłożu niemagnetycznym. W taki właśnie sposób zbudowana jest np. taśma magnetofonowa-na warstwie taśmy z tworzywa sztucznego napylona jest cieniutka błonka ferrytu. Granat itrowo-żelazowy ma bardzo wysoką temperaturę topnienia i tylko wtedy jest doskonałym tworzywem pamięci magnetycznej, gdy ma strukturę krystaliczną. Wyhodowanie kryształu na warstwie tworzywa sztucznego jest jednak niemożliwe. Konieczny jest materiał o równie wysokiej temperaturze topnienia i podobnych właściwościach fizycznych. Takim właśnie materiałem okazał się granat gadolinowo-galowy- materiał niemagnetyczny i, co najważniejsze, kryształ tego granatu zbudowany jest z cząstek elementarnych o wymiarach prawie identycznych z wymiarami sieci granatu itrowo-żelazowego. Oba granaty krystalizują też w identycznej regularnej sieci sześcianu. Takie podobieństwo, prawie identyczność budowy obu granatów, ułatwia nanoszenie cienkich błonek granatu itrowo-żelazowego na GGG, przy czym w każdych warunkach pracy błonka jest trwale związana z podstawą. Doskonałą, a nawet zbyt doskonałą imitacją diamentu jest inny podwójny tlenek metali-tytanian strontu, który również nie ma swego naturalnego odpowiednika wśród minerałów.