Gibereliny powodują wydłużanie łodygi, gdyż pobudzają podziały i powiększanie komórek. Mechanizm powiększania się komórek jest jednak inny niż pod działaniem auksyny. Należy przypomnieć, że indukowana przez kwas aminooctowy elongacja komórki jest związana z zakwaszaniem jej ściany. Gibereliną nie powoduje zakwaszenia ściany, lecz zwiększa rozciągliwość jej elementów. Gibereliny wpływają również na wiele procesów związanych z rozmnażaniem roślin, m.in. stymulują kwitnienie, zwłaszcza roślin dnia długiego. Ponadto w roślinach dwuletnich zastępują niską temperaturę niezbędną do rozpoczęcia kwitnienia. Gibereliną podana roślinie dwuletniej w pierwszym roku wzrostu wywołuje kwitnienie bez wcześniejszego okresu niskiej temperatury. Gibereliny, podobnie jak auksyny, stymulują rozwój owoców. Ogrodnicy traktują nimi wiele odmian winorośli, chcąc uzyskać dorodniejsze owoce. Gibereliny biorą również udział w kiełkowaniu nasion wielu roślin. W klasycznym doświadczeniu na nasionach jęczmienia wykazano, że wydzielana przez zarodek gibereliną pobudza syntezę a-amylazy, enzymu rozkładającego skrobię w endospermie. W wyniku tego uwalnia się niezbędna zarodkowi glukoza. Mimo że enzymy rozkładające skrobię występują w różnych typach nasion, regulacja ich aktywności przez gibereliny ogranicza się do nasion zbóż i innych traw. Oprócz uruchamiania materiałów zapasowych w kiełkujących nasionach traw, działanie giberelin zastępuje oddziaływanie niskiej temperatury lub światła. Dotyczy to zwłaszcza nasion takich roślin, jak sałata, owies i tytoń.