Tkanka nabłonkowa składa się z komórek ściśle do siebie przylegających i tworzących ciągłą warstwę lub warstwy. Zewnętrzna powierzchnia nabłonka styka się ze środowiskiem zewnętrznym, gdyż pokrywa on ciało lub wyściela jamę. Głębsze warstwy nabłonka przylegają do niżej położonych tkanek za pośrednictwem błony podstawnej zbudowanej z cienkich włókien i polisacharydów wytwarzanych przez komórki nabłonkowe. Tkanka nabłonkowa tworzy zewnętrzną warstwę skóry oraz wyściela układ pokarmowy, oddechowy, wydalniczy i rozrodczy. Jednym słowem, wszystko co dostaje się do organizmu lub go opuszcza, styka się z co najmniej jedną warstwą nabłonka. Pobrany do ust i połknięty pokarm w rzeczywistości nie znajduje się „wewnątrz” organizmu, dopóki nie dostanie się przez nabłonek jelita do krwi. W dużym stopniu przepuszczalność różnych tkanek nabłonkowych reguluje wymianę substancji zarówno między różnymi częściami ciała, jak i między zwierzęciem a środowiskiem zewnętrznym. Główne funkcje tkanki nabłonkowej to: ochrona ciała, wchłanianie, wydzielanie i odbieranie wrażeń zmysłowych. Warstwa nabłonkowa skóry, czyli naskórek, pokrywa całe ciało i chroni je przed uszkodzeniami mechanicznymi, chemicznymi, przed bakteriami oraz utratą płynów. Nabłonek układu pokarmowego wchłania pokarm i wodę do wnętrza organizmu. Niektóre komórki nabłonkowe tworzą gruczoły, wydzielające hormony, enzymy czy pot. Inne komórki nabłonkowe są receptorami zmysłowymi, odbierającymi informacje z zewnątrz. Na przykład komórki nabłonkowe w kubkach smakowych i narządach węchowych są wyspecjalizowanymi chemoreceptorami.