Znakomita większość zwierząt ma mechanizmy homeostatyczne utrzymujące stałą temperaturę ciała. Są to przystosowania fizjologiczne, anatomiczne i behawioralne. Termoregulacja jest zdolnością do utrzymania temperatury ciała w pewnym ograniczonym zakresie, niezależnie od otoczenia. Zwierzęta wytwarzają ciepło jako produkt uboczny aktywności metabolicznej. Temperatura ciała zależy więc głównie od tempa wytwarzania i oddawania ciepła środowisku. Strategie służące utrzymaniu określonej temperatury ciała zależą od typu zamieszkiwanego środowiska. Każdy gatunek ma optymalny zakres temperatury, w jakim może żyć. Niektóre, np. zając bielak, sowa śnieżna i łasice, mogą przeżyć w bardzo zimnych, arktycznych rejonach. Inne, np. wiewiórki ziemne, są przystosowane do klimatu tropikalnego. Mimo że niektóre zwierzęta potrafią przetrzymać skrajną temperaturę, większość z nich żyje w jej średnim zakresie. Temperatura ciała wielu zwierząt zmienia się wraz z temperaturą otoczenia. Zwierzęta takie nazywamy ektotermicznymi. Większość ciepła, jakie otrzymuje ich ciało, pochodzi z promieni słońca. Korzyścią płynącą z ektotermii jest zużywanie niewielkiej ilości energii na utrzymanie wysokiego tempa metabolizmu. Tempo metabolizmu zwierząt ektotermicznych zmienia się zależnie od pogody, więc zużywają one znacznie mniej energii dziennie niż zwierzęta endotermiczne. Mogą przeżyć, mniej jedząc, i przeznaczyć więcej energii na wzrost i rozmnażanie. Wadą ektotermii jest jednak to, że dobowe i roczne zmiany temperatury mogą znacznie ograniczać aktywność organizmu.