Do podtypu szczękoczułkowców zalicza się staroraki i pajęczaki. Ciało szczękoczułkowców dzieli się nagłowotułów i odwłok. Szczękoczułkowce są jedynymi stawonogami, które nie mają wyodrębnionych czułków. Brak im także żuwaczek i szczęk. Zamiast nich na odcinku słowowym występują dwie pary odnóży gębowych – szczękoczułki i nogoglaszczki. Szczękoczułki są położone przed otworem gębowym i służą do pobierania pokarmu. Nogogłaszczki zlokalizowane są za otworem gębowym i zazwyczaj rozdrabniają pokarm. Obie pary odnóży gębowych mogą pełnić także inne funkcje, np. lokomocyjne, obronne, kopulacyjne. Kolejne cztery pary odnóży leżących na głowotułowiu służą do chodzenia. Prawie wszyscy przedstawiciele staroraków to formy wymarłe. Do obecnych czasów przetrwały jedynie skrzypłocze, które od 350 milionów lat nie uległy niemal żadnym zmianom. Skrzypłocz wielki występuje w wodach Atlantyku u wschodnich wybrzeży Ameryki Północnej. Zwierzę to ma kształt podkowy. Na końcu odwłoka znajduje się długi wyrostek w kształcie kolca, ułatwiający poruszanie się. Skrzypłocze odżywiają się mięczakami, wieloszczetami i innymi bezkręgowcami żyjącymi w piasku na dnie oceanu.