Liść jest złożonym organem zbudowanym z kilku tkanek, ułożonych w sposób umożliwiający optymalny przebieg fotosyntezy. Górna strona blaszki liściowej jest pokryta epidemią górną, a dolna – epidemią dolną. Większość komórek w tych warstwach nie zawiera chloroplastów i jest stosunkowo przezroczysta. Interesującą cechą komórek skórki liścia jest to, że ściana komórkowa od strony środowiska zewnętrznego jest nieco grubsza niż ściana zwrócona do wnętrza. Prawdopodobnie zapewnia to roślinie dodatkową ochronę przed uszkodzeniem lub utratą wody. Liście mają dużą powierzchnię wystawioną na działanie atmosfery, utrata wody przez parowanie z powierzchni liścia jest więc nieunikniona. Komórki skórki wydzielaj ą warstwę woskowatą zwaną kutykulą, która ogranicza utratę wody przez zewnętrzne ściany komórkowe. Kutykulą, składająca się głównie z substancji woskowatej nazywanej kutyną, ma różną grubość u różnych roślin, co częściowo wynika z warunków środowiskowych. Jak się można spodziewać, liście roślin przystosowanych do gorącego suchego klimatu wytwarzają niezwykle grubą kutykulę. Ponadto skórka na górnej, wystawionej na działanie słońca stronie liścia ma zwykle grubszą kutykulę niż skórka na dolnej, ocienionej stronie. Dwuliścienne od niektórych jednoliściennych odróżnia też budowa wewnętrzna liści. Większość dwuliściennych i jednoliściennych ma mezofil zróżnicowany na warstwę palisadową i gąbczastą; pewne jednoliścienne nie wykazują takiego zróżnicowania. Ze względu na to, że dwuliścienne mają nerwację siatkową, na przekroju poprzecznym blaszki liściowej widać nerwy zarówno w przekroju poprzecznym, jak i podłużnym.