Gady wykazują wiele adaptacji do lądowego trybu życia. Ich jaja otoczone są skórzastą osłonką, która chroni rozwijający się zarodek przed wysychaniem. Przez taką osłonkę plemniki nie mogłyby się przedostać, zatem u wszystkich gadów występuje zapłodnienie wewnętrzne, do którego dochodzi przed wytworzeniem osłonki. Samce do wprowadzenia nasienia do dróg rodnych samicy używają narządu kopulacyjnego (penisa). W czasie rozwoju w obrębie ochronnej osłonki powstaje owodnia, otaczająca zarodek. Kolejnym przystosowaniem do życia na lądzie jest obecność twardych, suchych, rogowych łusek, chroniących organizm przed wysychaniem. Pokryty łuskami naskórek jest zrzucany okresowo w formie wylinki. Sucha skóra gadów nie pozwala na efektywną wymianę gazową, toteż ich płuca są lepiej rozwinięte niż workowate płuca płazów. U gadów podział płuc na wiele komór zapewnia dużą powierzchnię wymiany gazowej. Większość gadów ma trzyczęściowe serce; pojedyncza komora podzielona jest niekompletną przegrodą, która oddziela krew bogatą w tlen od krwi ubogiej w tlen, umożliwiając sprawniejsze niż u płazów natlenienie tkanek. U krokodyli przegroda jest kompletna, a serce czteroczęściowe. Współczesne gady, tak jak ryby i płazy, nie mają mechanizmów metabolicznych pozwalających na utrzymanie stałej temperatury. Są zwierzętami ektotermicznymi, tzn. temperatura ich ciała zmienia się wraz z temperaturą otoczenia. Niektóre gady regulują swoją ciepłotę odpowiednim zachowaniem.